Een paar woorden ter afsluiting
==
Zijn jullie tevreden? Het verhaal is eindelijk afgelopen en nu kunnen jullie een ander boek zoeken om te gaan lezen.
Maar jullie moeten nog even geduld hebben, laat me nog een paar dingen toevoegen.
Dit is niet zo’n boek dat slecht afloopt en dat je dichtslaat met een brok in je keel en een zakdoek die nat is van tranen.
Integendeel. Ik denk dat jullie blij zijn over hoe de dingen zijn gegaan.
Na de ontploffing van het kasteel hebben we het er allemaal levend van afgebracht. Ieder op zijn of haar eigen manier. Een beetje gammel misschien, maar in wezen nog steeds in vorm.
Alleen de betalende gasten van de kliniek, de rijke stinkerds, zijn geroosterd in die vlammenhel omgekomen. Moge hun ziel in vrede rusten.
En de hoofdpersonen van dit ongure avontuur?
==
De Band van het Diepe Luisteren (bdl) is ontbonden. De cd die een revolutie teweeg had moeten brengen in de geschiedenis van de avant-gardemuziek is nooit opgenomen. Een paar zeldzame live-opnames zijn nog in handen van de Tugs-sekte en worden gebruikt als achtergrondmuziek bij hun vergaderingen en inwijdingen.
Waarschijnlijk zijn de intensiteit en de kracht waarmee we die laatste dagen geleefd hebben ons fataal geworden. De volmaakte eensgezindheid die ons verbond is na de ontploffing van het kasteel verloren gegaan.
Het musiceren in de riolen begon ons te vervelen. We werden claustrofobisch en begonnen te verlangen naar lucht, ruimte, sterrenhemels.
De grondgedachte van de Band van het Diepe Luisteren was zoek.
Onze belangstellingen begonnen uiteen te lopen en de groep ging uit elkaar. Ja, mensen, zo gaat dat soms in het leven.
==
Osvald is teruggekeerd naar Duitsland. Hij schrijft nog steeds muziek. Hij heeft een reeks concerten uitgegeven. Het belangrijkste is een concert voor twaalf liften en klavecimbel en is bejubeld door muziekrecensenten en machthebbers. Hij werkt hard en ik geloof dat hij geen plannen meer heeft om terug te gaan naar India.
==
Ook Sarwar houdt zich nog steeds bezig met muziek, maar hij besloot de commerciële kant op te gaan. Hij heeft lange tijd gewerkt als dj in allerlei discotheken aan de kust van Romagna. Vervolgens is hij teruggekeerd naar India, waar hij een deathmetalgroep heeft geformeerd die speelt op traditionele instrumenten uit de karmatische muziek.
==
Cubbeddu & de Groep Reiniging Verstopte Riolen (grvr) hebben een paar stappen gewaagd op de weg naar de roem, maar met weinig succes. Ze hebben een cd opgenomen met een jonge Canadese zanger, maar aangezien ze van nature niet behept zijn met enige remming, graaiden ze zodra ze konden zo’n beetje her en der. Ze werden met een grote bek weggehoond. Ze zijn teruggekeerd naar het riool dat zoveel aan de groep had gegeven: een levensdoel, werk, een rustige plek om de dagen te slijten. Alleen zijn ze nu niet meer in New Delhi, maar in Carácas. Daar zijn de rioolratten groter en tammer, en benadert het afval meer dat van een geïndustrialiseerde beschaving. Een statussprong.
==
Deuter, de jonge Indiër die wij van de dood hebben gered en die vervolgens ons heeft gered, heeft carrière gemaakt. Hij is een slimme, ondernemende jongeman en heeft op het juiste moment zijn kansen gegrepen. De Walt Disney Corporation heeft besloten het kasteel van de verschrikkelijke Subotnik in zijn oorspronkelijke vorm en afmetingen te reconstrueren zonder op de kosten te letten.
Deuter is daar nu algemeen directeur. Elke dag leidt hij hordes Japanse toeristen rond door de martelkamers, de slachterij en de mooie salons.
==
Adele Donati, mijn moeder, heeft zich bekeerd tot het boeddhisme. Haar belangstelling voor lichaam en schoonheid is behoorlijk getaand, beteugeld door een spirituele behoefte aan boete en reflectie: kwaliteiten die verborgen lagen in het diepst van haar brein, het enige orgaan dat zij nog echt als het hare voelde.
Ze heeft zich teruggetrokken in een klooster van zenmonniken aan de voet van de berg Fuji. Ze traint zich in het gebruik van de katana, een zwaard dat scherper is dan een scheermes. Soms krijgt ze het nog op haar heupen en dan komt ze tot rust door het grind op de binnenplaats te harken.
==
Mila Oberton heeft het aangelegd met Aniello Colascione, een handelaar uit Avellino. Op slag verliefd. Ze hebben elkaar leren kennen in Delhi, waar hij een groepsreis maakte die georganiseerd was door Intertour Reizen.
Ze heeft hem geslagen, mishandeld, ze heeft hem flikker en slappe lul genoemd. De handelaar, een rustige, bedachtzame man, liet haar begaan omdat hij van haar hield zoals ze was, zonder te proberen haar te veranderen.
Misleid door deze simpele manoeuvre, is Mila bezweken voor de ogen en de duidelijke bedoelingen van de handelaar uit Avellino.
Ze zijn getrouwd en gaan wonen in een mooi huis in een buitenwijk van Avellino. Ze kreeg een zoon die ze opvoedde als de zorgzaamste moeder van de wereld.
Maar het leven in de provincie is hard. Aan de nachten lijkt geen einde te komen en de dagen volgen elkaar met mathematische precisie op.
Mila begon zichzelf zwaar te drogeren. Eerst dronk ze hele korfflessen Fiano leeg, toen ging ze coke snuiven en zich volstoppen met benzodiazepine. Alles wat een psychotrope uitwerking had was goed. Ze begon ’s avonds stiekem uit te gaan om met de aap op haar schouder naar Castellamare di Stabia te snellen, naar de haven, naar de maffiosi en de misdadigers.
En daar was het dat Enzo, bijgenaamd de knuppel, op haar wachtte. Jong, sterk, seksueel goed uitgerust (vandaar de bijnaam), was hij een rijzende ster in de narcoticahandel. Mila maakte furore in de haven en haar tieten waren beroemd op heel de Corso Italia. Mila en de knuppel reden ’s nachts snuivend, dealend, rovend en veel herrie en overlast veroorzakend rond op een opgevoerd brommertje.
Maar een dubbelleven leiden is vermoeiend. Overdag eten bij haar schoonmoeder. Het jongetje dat huilt, groentehapjes met knakworstjes. ’s Nachts met de knuppel omkomen in de cocaïne, uit haar dak gaan in afgelegen danstenten.
Dat houdt niemand vol. Mila heeft er de brui aan gegeven en is ervandoor gegaan. En ik heb geen idee waar ze nu schade aanricht.
==
De verschrikkelijke Subotnik is een goed mens geworden. Ik zweer het. Hij is een man die tegen de wind in piest. Tegen tien goeden die slecht worden, is er één slechte die goed wordt. En dat is Djivan dus gelukt, zonder hulp van een geloof in universele principes, morele starheid of abstracte waarden. Hij heeft het gedaan omdat hij niet anders kon. Iedereen haatte hem, noemde hem moordenaar, verdorvene en stuk stront.
Op den duur putten beledigingen je uit en raakt je hart verbitterd. Hij had behoefte aan genegenheid en menselijke warmte, de stakker. Hij is weer gaan werken in het ziekenhuis in Rome, maar nu voor een goed doel: voor de medische vooruitgang van het menselijk ras, tegen de ziektes en voor de ontwikkeling van de medische technologie.
Om zieken te genezen gebruikt hij varkenslevers, bavianenogen, alvleesklieren van schapen, stierentestikels. Er zijn nog steeds donors, alleen praten deze niet en jammeren ze niet zoals de Indiërs, opgehangen in hun kooien.
Maar zijn ogen zijn niet meer wat ze waren, ze zijn mat geworden, uitgedoofd. Hij geniet niet meer zoals vroeger, toen hij de gevangenen hoorde schreeuwen en om medelijden smeken bij de amputaties, zoals toen hij menselijk materiaal aan elkaar naaide. Hij voelt zich een beetje als een tovenaar die ontdaan is van zijn magische krachten.
Het probleem is dat de gewone mensen bekrompen en ongevoelig zijn. En de volkskunst is de moraal.
==
Livia heeft me verlaten.
Ze is een kaasboerderij begonnen in Kerala. Ze produceert de beste roomkaas van heel Zuidoost-Azië. Ze is getrouwd met een buffelfokker uit Battipaglia die naar India is geëmigreerd. Vorig jaar stuurde ze met Kerstmis een pakketje met buffelmozzarella, pittige auricchio en gerookte provola.
Wat een feest! Ik heb een week lang niets anders gegeten.
Ik denk nog steeds aan haar en soms zou ik willen dat ze bij me was, om even naar haar rode haar en blauwe ogen te kunnen kijken.
==
Graag zou ik nog een paar woorden willen wijden aan een marginaal personage: Maria. Herinneren jullie je Maria nog? Hè, toe! Mijn Romeinse vriendin, die mooie!
Nou, met haar is niet zoveel gebeurd, zij wilde niet meedoen aan dit avontuur. Ze had veel kunnen betekenen, dat weet ik zeker, ze had er de hoofdpersoon van kunnen worden, maar zij wilde liever naar Parijs, naar de modeshows. Ze heeft zich een loer laten draaien door de cultuur van het gebrek aan engagement.
Ze heeft een relatie met een jonge schrijver die zich heel wat voelt omdat hij een romannetje heeft gepubliceerd dat door ongeveer driehonderd mensen is gelezen. Ze hangt nog steeds rond in de bars in het centrum. Als jullie haar willen ontmoeten, ga dan tegen elf uur naar de Campo de’ Fiori. Daar is ze altijd te vinden.
==
En ten slotte ikzelf.
Ik ben niet dood.
Sommigen van jullie zullen wel boos zijn, na alles wat ik heb gezegd over mijn naderende einde, over mijn vastberadenheid om te sterven, kortom over alles wat ik jullie op de mouw heb gespeld.
Het spijt me voor jullie, maar ik ben er nog steeds, gehecht aan dit leven als een mossel aan het afval in de riolen. Natuurlijk, ik heb radicale keuzes gemaakt, maar die waren noodzakelijk.
Het oude zwarte vrouwtje zal nog even moeten wachten.
De verschrikkelijke Subotnik heeft alle kanker uit me weggehaald. Hij heeft mijn longen, inmiddels geruïneerd door de uitzaaiingen, gespoeld en ingrepen verricht aan mijn bloedsomloop: hij heeft omgeleid, veranderd, gereconstrueerd en mijn leven gered.
Ik woon nu in een enorm aquarium in de dierentuin van Berlijn. Rondom mijn hoofd heb ik prachtige draadvormige kieuwen waarmee ik onder water kan ademen.
Ik ben teruggekeerd naar mijn eerste liefde, de vissen, ’s mans beste vrienden.
Ik deel mijn bassin met een school dolfijnen. Op zondag doe ik mee aan een show voor de toeristen. Ik spring, tuimel, speel met de bal voor een paar haringen. Geen slecht leven, dat verzeker ik jullie.
Soms heb ik het gevoel of ik voor de televisie zit, wanneer ik de kinderen, de moeders, de oudjes naar me zie kijken met hun enorme, vertekende ogen als ze hun neus tegen het glas duwen. Dan verstop ik me onzeker en ontredderd in mijn hol tussen de rotsen om wat te rusten.